Ferry had wel eens een relatie gehad, maar nooit langdurig en hij had ook geen kinderen. Hij had zich ook nooit in kinderen verdiept. Maar nú had hij de vrouw van zijn leven gevonden. Tenminste, zo voelde het meestal. Ze hadden het samen gezellig, een weekend weg, een etentje, maar ook gewoon bij haar op de bank zitten: het deed hem goed. Hij voelde zich gelukkig.
Behalve… als de kinderen er waren. De helft van de tijd waren ze bij hun vader, en liever zou Ferry willen dat ze maar 2x per jaar kwamen. Natuurlijk snapte hij wel dat dit niet kon. Maar hij voelde zich niet op zijn gemak als de kinderen er waren. Hij moest er niet aan denken om de helft van de tijd met de kids opgescheept te zitten…
Toch wilde hij dolgraag bij haar intrekken. Ze had een gezellig huis, hij hield van tuinieren en ze had een leuk tuintje. Hij wilde niet langer alleen zijn, hij voelde zich zo blij met haar. Hij had wel eens gehoord dat een stiefgezin moeilijk kon zijn, maar zo’n vaart zou het toch niet lopen??
Ik kreeg de indruk dat hij er tot dusver met niemand over gesproken had en vroeg ernaar. Nee, zelfs niet met zijn vriendin. Hij wist niet hoe ze dacht over samenwonen, over zijn rol als stiefvader. Het bleek dat hij eigenlijk niet gewend was om over lastige dingen te praten.
Het was al een enorme stap geweest om bij mij te komen. Ik adviseerde hem zijn gevoelens zeer serieus te nemen en uitgebreid met zijn vriendin hierover te praten en in ieder geval terug te komen als ze inderdaad overwogen (allebei) om samen te gaan wonen. Natuurlijk zijn ze ook welkom als ze niet zo goed kunnen praten over dit onderwerp. Ik zei dat het vormen van een stiefgezin van alle partijen vraagt om goed te communiceren en juist ook over de dingen die moeilijk zijn. Daar schrok hij nogal van. Na enkele voorbeelden uit de praktijk leek er een kwartje te vallen.
Ik ben benieuwd of ik ze nog ooit samen zie komen.