Een conflict met een ander ‘uitpraten’, doe je dat om iets te halen of om iets te brengen?
Ik sprak met een vrouw over haar behoefte om een conflict ‘uit te praten’ met een collega. Het conflict bleek voor de vrouw terug te voeren op een oud conflict met haar vader. De collega had een opmerking gemaakt die haar deed denken aan de nare opmerkingen die haar vader naar haar kon maken. Het oude conflict herhaalde zich, als een patroon, bij haar collega. We kwamen tot de conclusie dat de vrouw haar eigen verantwoordelijkheid moest nemen in de oude pijn. Haar collega zou die oude pijn voor haar niet op kunnen lossen.
Al filosoferend vroeg de vrouw zich af of het dan überhaupt nog zin had om het gesprek aan te gaan met haar collega. Zij moest de oude pijn zelf verwerken en had daar de ander niet meer voor nodig.
In die woorden, de ander nodig hebben, zit ‘m de crux. Als je de erkenning van de ander nodig hebt voor jouw pijn, zal je afhankelijk blijven van die ander en word je niet autonoom. En persoonlijke groei is werken aan autonomie, aan het jezélf gelukkig maken, het gelukkig worden met jezelf.
Als je jezélf volledig erkent in je pijn, je gevoelens toestaat en verwerkt, dan heb je de ander niet meer nodig. Je hebt het gesprek met de ander dus niet nódig maar je kan het gesprek wel aangaan om met de ander te DELEN wat er is gebeurd. Niet om iets te halen maar om iets te brengen. Je deelt dan jouw ervaring en je liefdevolle aandacht voor het verhaal van de ander. De vrouw zou haar collega kunnen vertellen dat zijn opmerking haar had doen denken aan de opmerkingen van haar vader, die haar destijds diep hebben gekrenkt. En de collega zou zijn verhaal met haar kunnen delen. Zo zou er begrip kunnen ontstaan voor elkaars verhaal, zonder dat de één verantwoordelijk wordt voor de gevoelens van de ander.
Cornélie Spijkerboer
Op mijn profielpagina vind je meer informatie over mij.