Willeke is boos op John. Ze snapt niet waarom John af en toe zo kortaf is tegen haar kinderen. Zij wonen nu al twee jaar samen na hun scheiding. Ze hadden allebei kinderen uit hun vorige relatie. Haar kinderen zijn voornamelijk bij haar, er is een omgangsregeling met de vader van de kinderen.
John heeft een dochter, die hij al jaren nauwelijks ziet. Het meisje wil niet, zegt haar moeder. John mist zijn dochter enorm. En hij voelt zich schuldig omdat hij voor zijn stiefkinderen zorgt en niet voor zijn eigen dochter. Telkens als de kinderen iets aan hem vragen, voelt hij weer het gemis. Hij praat er nooit over. Het doet allemaal teveel pijn.
Nadat John me zijn verhaal verteld heeft, vraag ik aan Willeke of ze besefte hoe het voor John moest zijn. “Eigenlijk zegt hij dit nooit, en ik wist natuurlijk wel dat hij het erg vond, maar niet dat hij mijn kinderen hem aan het gemis van zijn dochter herinnert. Maar wat moet ik dan? Ik kan ze toch niet achter het behang plakken??’’ reageerde Willeke.
Ik zei dat ze misschien alleen eens moest luisteren hoe hij zich voelde. Het gaat lang niet altijd om “actie ondernemen”, maar vaak veel meer om begrip en aandacht.
John zat tegen zijn tranen te vechten, terwijl hij dit aanhoorde. Toen Willeke haar hand op zijn knie legde, begon hij hartverscheurend te huilen. Willeke schrok ervan dat hij zó moest huilen. Dat had ze nog nooit van hem gezien.
Toch duurde het nog twee gesprekken voordat ze allebei werkelijk beseften dat er aandacht gegeven moest worden aan dit verdriet. Ze merkten wel al direct na het eerste gesprek dat John het gemakkelijker vond om aardig te reageren als haar kinderen hem iets vroegen.