De kinderen van mevrouw waren behoorlijk beschadigd in hun jeugd door hun eigen vader. Deze natuurlijke vader speelde nog slechts een kleine rol in de opvoeding, zag de kinderen maar enkele keren per jaar.
Maar kinderen zijn loyaal aan hun ouders, dus ook aan deze vader.
Toen moeder verliefd werd op Leo hadden moeder en Leo niet in de gaten hoe de kinderen een rol zouden gaan spelen in hun relatie. Dit gebeurde echter wel, en steeds meer en steeds ernstiger. De kinderen luisterden niet naar Leo en eigenlijk ook nauwelijks naar hun moeder. Als Leo dan ontplofte (omdat de kinderen hem uitscholden) en woedend reageerde, kreeg Leo de wind van voren van moeder.
Tegelijk deed moeder wel een beroep op hem als de kinderen niet naar haar luisterden. Zij kon de kinderen vaak niet aan. Dan werd Leo erbij geroepen. Gillende, schreeuwende, schoppende en slaande kinderen moest hij dan in bedwang houden. Niet bepaald een leuke, dankbare klus…
Maar ook voor de kinderen niet bevorderlijk om een beetje een positief beeld te vormen van Leo. Dan bedacht het stel weer hoe ze in het vervolg hiermee om zouden gaan, maar moeder had last van schuldgevoelens ten opzichte van de kinderen, en hield zich niet aan de afspraken. Leo sprak haar daarop aan, moeder voelde zich aangevallen en dan hadden ook deze twee mensen weer hevige ruzie.
Leo belde mij bijna huilend op “ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik hou van deze vrouw, maar ik kan het niet meer volhouden. Ik heb het gevoel dat ik alle rotklussen moet oplossen, en stank voor dank krijg. Ik heb niks in de melk te brokkelen…..”
Na enkele gesprekken met hen samen begon het beter te gaan. De ouders slaagden erin om grenzen te stellen die voor ieder haalbaar waren, niet de grenzen die hen door elkaar werden opgelegd. En moeder ging opvoeden. De plannen om uit elkaar te gaan werden in de ijskast gezet.