Mensen denken vaak dat zij goede luisteraars zijn. Maar goed luisteren is een grote kunst, die slechts weinig mensen beheersen. Men hoort veel maar luistert slecht. Veel mensen reageren al voordat ze de opmerking tot zich hebben laten doordringen.
Jan krijgt bv. kritiek. De ander is nog niet uitgesproken en Jan reageert al woedend. Boze reacties zouden niet nodig zijn als Jan rustig zou luisteren. Jan zou beseffen dat hij meer heeft aan vragen hoe de kritiek bedoeld is, of deze alleen voor dit moment geldt, of dat het vaker gebeurt, of wat dan ook.
Sommige mensen vertellen een verhaal, waarbij de ander zonder af te wachten begint met vertellen over een soortgelijke situatie die hij heeft meegemaakt. Daarmee doe je afbreuk aan het verhaal van de ander. Het verhaal is pas klaar als het helemaal is afgerond.
Maar luisteren is nog meer: het gaat om inlevingsvermogen: in de schoenen van de ander gaan staan en voelen wat hij voelt. Interesse hebben in zijn belevingswereld. Daarmee wordt de ander interessant voor jou en voelt hij zich gewaardeerd.
Echte belangstelling is een schaars goed. Je kent het vast wel: mensen die vragen hoe het met je is, en niet naar het antwoord luisteren….
Hoe meer belangstelling je voor anderen hebt, hoe leuker en interessanter die persoon wordt. Veel mensen denken dat ze interessant moeten zijn en durven daardoor hun twijfels over zichzelf niet te laten zien. Terwijl het juist zo menselijk is om ergens over te twijfelen, iets niet te weten.
Degenen die alsmaar proberen indruk te maken worden echter vaak als vervelend ervaren en bijzonder oninteressant. Mensen worden juist interessant door interesse te tonen, het gesprek aan te gaan met vooral de ander in het vizier.
Ook het tonen van je eigen kwetsbaarheid maakt de sfeer opener. De veiligheid die ontstaat leidt tot verbondenheid (we zijn immers allemaal mensen met fouten en gebreken) en opent bij de gesprekspartner de mogelijkheid om zijn kwetsbaarheid te laten zien. Dan krijg je pas de echte gesprekken.